کمونیسم شورایی در تقابل با مدلِ انقلابیِ 1917 بلشویک‌ها شکل گرفت. کمونیست‌های شورایی فراکسیونی ضدِ دولت در کمونیسم بودند که می‌خواستند جامعه‌ی جدید را از پائین بسازند و نه از طریق کسب قدرت صرف یا بدست گرفتن دولت. نقدِ آنها از دولت، شباهت‌های بارزی با موضعِ آنارشیست‌های مخالف مارکس در انترناسیونال اوَل دارد. در آن دوره باکونین یادآور شد که پیروزی انقلاب اجتماعی فقط زمانی امکان‌پذیر است که دولت فوراً نابود شود، چرا که ایده‌ی دولت، متضاد آزادی مطلق است. کمونیسم فقط به‌عنوان فدراتیوِ فرازمانی، به عنوان آکسیونی برعلیه مرکزیت‌گرایی می‌تواند وجود داشته باشد. او بر علیه مارکس استدلال می‌کرد که: «شما تضمین می‌کنید که تمام دیکتاتورها و طبیعتاً دیکتاتوری شما نیز آزادی مردم را به همراه می‌آورد، ما بر عکس ادعا می‌کنیم که دیکتاتوری هدفی ندارد جز ابدی کردن خودش و زایش و تغذیه‌ی برده‌داری در میان مردمی که تحملش می‌کنند.» باکونین با این انتقاد خطر سیاستِ توتالیتر احزاب دولتی را پیش‌بینی کرد که خود را انقلابی‌تر از همه احزاب دیگر محسوب می‌کنند. کمونیست‌های شورایی این انتقاد را در مبانی خود مد نظر گرفتند، اما نه به عنوان آنارشیست بلکه به عنوان کمونیست. کمونیسم شورایی به شوراها و خودانگیخته‌گی پرولتاریا به‌عنوان عناصر مثبت ارج می‌نهاد مخالفت با سیاست ژاکوبنی حکومت بلشویک‌ها و سیاست صنعتی‌سازی سرمایه‌داری دولتی بود.
در باره برآمد نوین جنبش دانشجویی در ده نود/گفتگوی «تارنمای واکاوی سوسیالیستی» با هژیر پلاسچی
حضورموثر چپ در جنبش دانشجوی، سنت دیرپایی در جامعه ایران است. از دوران سلطنت تا جمهوری اسلامی و از انقلاب ضد فرهنگی تا کشتارخونین دهه شصت، همواره چپ در جنبش دانشجویی نقش برجسته‌ای داشته استی داشته اس است ای . پس از آن نیز شاهد تداوم این سنت در برآمد جنبش دانشجویی دهه هشتاد و سپس برآمد نوین آن از آغاز دهه نود تا کنون بوده‌ایم. شواهد نشان می‌دهد که جنبش دانشجویی در سال‌های اخیر با سوخت و سازها و خواسته‌هایی نوینی عجین شده که درتاریخ جنبش دانشجویی کم نظیر بوده است.
