دسته: Allgemein

در دوره‌ای که آلیگارش‌های تکنو/ میلیاردر و شرکتهای بزرگ سرمایه‌داری و با همدستی دولتها و سیاست‌مداران با استثمار، سلطه، سرکوب، جنگ و میلیتاریسم وایدئولوژی‌هایی که فردپرستی را تقدیس می‌کنند زندگی اجتماعی و فردیت انسانها را به تباهی می‌کشند و در شرایطی که سوسیالیسم بعنوان بدیل سرمایه‌داری بیش از هر دوره دیگری آماج تهاجم سرمایه و کارگزارن آن قرار گرفته است، بازنشر مجدد مطلب کوتاه و موجز «چرا سوسیالیسم» از آلبرت آنیشتن دانشمند برجسته، ضروری به‌نظر می‌رسد. نوشته‌ای ساده و درخشان از چگونگی اسارت فردی و اجتماعی انسان در جامعه سرمایه‌داری و اینکه چرا سوسیالیسم زمینه ساز برابری و شکوفایی فردی و اجتماعی انسان است.

شوخی رایج درباره‌ی‌ نشست‌های تغییرات اقلیمی سازمان ملل (COP) این است که هر کدام از آن‌ها «فرار از مسئولیت‌پذیری» هستند. هر بار در دستیابی به توافقی برای پایان‌دادن به تولید سوخت‌های فسیلی به‌عنوان منبع انرژی ناکام می‌مانند؛ در حالی‌که اکنون کاملاً روشن است که انتشار کربن و سایر گازهای گلخانه‌ای عمدتاً از استفاده از همین سوخت‌های فسیلی ناشی می‌شود. هر بار، در دستیابی به توافقی برای کاهش برنامه‌ریزی‌شده و اجراییِ قابل‌توجهِ انتشار گازهای گلخانه‌ای در تمام بخش‌ها – تولید، حمل‌ونقل، جنگ‌ها و غیره – به توافق نمی‌رسند. هر بار نیز برای معکوس‌کردن جدی روند بی‌پایان جنگل‌زدایی، آلودگی دریاها و شتاب‌گرفتن انقراض گونه‌ها و تنوع زیستی کاری از پیش نمی‌برند.

در ۸ دسامبر ۲۰۲۴، پس از یک عملیات نظامی سریع که ۱۱ روز طول کشید، فروپاشی سلطنت خاندان اسد اعلام شد. در این روزها شاهد نبردهای نظامی بزرگ واقعی نبوده‌ایم. پیش از رسیدن گروه‌های مسلح اسلام‌گرا از شهر ادلب در شمال غربی سوریه به سمت دمشق، ارتش رژیم و تمام نهادهای امنیتی و اطلاعاتی آن از هم پاشیده بودند.
در خط مقدم این جناح‌ها، هیئت تحریر الشام (HTS) قرار داشت که کنترل دمشق را به دست گرفت. این گروه، منظم‌ترین و باتجربه‌ترین گروه اسلام‌گرا است و سایر گروه‌های سلفی نیز در صفوف آن حضور دارند، در کنار گروه‌های جهادی مرتبط با ترکیه و واحدهایی از جنگجویانی از آنچه «ارتش ملی» نامیده می‌شود. عملیات نظامی بیشتر شبیه فرآیندی برای پر کردن خلأ ناشی از فروپاشی کامل حکومت اسد بود تا نابودی یک سیستم هنوز فعال.

هشتادمین دوره مجمع عمومی سازمان ملل متحد (UNGA 80) دیروز در نیویورک افتتاح شد. شعار امسال: «بهتر با هم: ۸۰ سال و بیشتر برای صلح، توسعه و حقوق بشر» است که بر ضرورت تحقق اهداف توسعه پایدار (SDGs) و تقویت «همکاری جهانی» تأکید دارد.وقتی سازمان ملل متحد در ۲۶ ژوئن ۱۹۴۵ در سانفرانسیسکو متولد شد، هدف اصلی ۵۰ شرکت‌کننده‌ای که منشور سازمان ملل را امضا کردند، در اولین کلمات آن بیان شد: «نجات نسل‌های آینده از بلای جنگ». یکی از اولین دستاوردهای سازمان ملل متحد، توافق بر سر اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال ۱۹۴۸ بود که استانداردهای جهانی حقوق بشر را ترسیم می‌کرد. داگ هامرشولد، دبیرکل سازمان ملل متحد، گفت: «سازمان ملل متحد نه برای هدایت بشر به بهشت، بلکه برای نجات بشریت از جهنم ایجاد شد .» ۸۰ سال بعد، آنتونیو گوترش، دبیرکل فعلی، نمی‌تواند چنین آرزوهای بلندپروازانه‌ای داشته باشد. مارک مالوک-براون، رئیس سابق برنامه توسعه سازمان ملل متحد که در سال ۲۰۰۶ معاون دبیرکل کوفی عنان نیز بود، می‌گوید : «گوترش حرف‌های بسیار جسورانه‌ای می‌زند. اما اکنون او به عنوان یک فرد حاشیه‌نشین و نه یک بازیگر کنار گذاشته می‌شود. اتاق جلسه در زمان کوفی پر از روزنامه‌نگار بود. اکنون بیشتر به یک آرامگاه تبدیل شده است تا اتاق مطبوعات.»

هفت سهام برجسته‌ی NViDIA انویدیا [یک شرکت فناوری است که در زمینه‌ی طراحی و تولید واحدهای پردازش گرافیکی (GPU) و سایر محصولات مرتبط با هوش مصنوعی فعالیت می‌کند] مایکروسافت، آلفابت (گوگل)، اپل، متا، تسلا و آمازون – اکنون حدود ۳۵٪ از ارزش بازار سهام ایالات متحده را تشکیل می‌دهند و ارزش بازار انویدیا حدود ۱۹٪ از  7 سهام برجسته را تشکیل می‌دهد. شاخص S&P 500  [یک شاخص بورس است که عملکرد 500 شرکت بزرگ و عمومی را در بازار سهام ایالات متحده آمریکا ردیابی می‌کند.

قدرت ایالات متحده در طول ۷۰ سال گذشته، بازتولید گسترده سرمایه‌داری جهانی را سازماندهی کرده و همچنان به این کار ادامه می‌دهد. در حال حاضر، مطالب زیادی در مورد افول آن نوشته می‌شود. مفسران در حال بحث در مورد این هستند که آیا افول ایالات متحده اجتناب‌ناپذیر است یا اغراق‌آمیز. آیا به سرعت یا به طور پیوسته در حال پیشرفت است، یا اصلاً در حال افول است یا خیر. در این پست وبلاگ، می‌خواهم در مورد سلطه ایالات متحده نه از نظر کمی، بلکه در ارزیابی کارکرد در حال تغییر آن فکر کنم.

با گذشت هر روز و با سرعتی فزاینده در سال‌های اخیر، به طور فزاینده‌ای آشکار می‌شود که ما شاهد دوران جدیدی از ظهور راست افراطی در مقیاس جهانی هستیم، مشابه دوران ظهور نیروهای فاشیستی بین دو جنگ جهانی قرن بیستم. برچسب «نئوفاشیسم» برای نامگذاری راست افراطی معاصر استفاده شده است که با زمان ما سازگار شده است، زیرا آگاه است که تکرار همان الگوی فاشیستی که در قرن گذشته شاهد آن بودیم دیگر امکان‌پذیر نیست، به این معنا که دیگر برای اکثریت مردم قابل قبول نیست.

جنبش‌های کارگری و سوسیالیستی سنتی تقریباً در همه جا با مشکل مواجه هستند. سه شکل اصلی جنبش‌های کارگری سازمان‌یافته نشانگر‌ این مسئله هستند. در نخستین مرحله تعاونی‌های مصرف‌کنندگان قرار دارند. ‌آغازگاه آن‌ها به سده‌ی هیجدهم بازمی‌گردد که دوران شکوفایی و رونق خود را در بازه‌ی زمانی بین دو جنگ و اولین دوره‌ی پس از آن تجربه کردند.

ترامپ از ولودیمیر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین می‌خواهد که هزینه حمایت آمریکا از جنگ را بپردازد. دونالد ترامپ می‌خواهد اوکراین را غارت کند و آن را به پادگان امپراتوری آمریکا تبدیل کند . او خواستار «بازپرداخت» 400 میلیارد پوندی و کنترل منابع و زیرساخت های اوکراین است.

ادواردو«چیکیتو» بلیدونی یکی از رهبران «پولو اوبررو» (قطب کارگریPO) در آرژانتین است. این سازمانی از جنبش پیکترو است که عمدتاً کارگران بیکار را علیه سیاست‌های نئولیبرالی سازماندهی می‌کند. از زمان انتخاب رئیس جمهور راست افراطی خاویر مایلی، این کشور با تشدید سرکوب دولتی، از جمله پرونده‌ای علیه خود بلیبونی مواجه شده است. او با کامیلا رویل و دیوید کاروالا گفتگو داشته است.

مارکس در ترم زمستان 1835/36 تحصیل در دانشگاه بُن را آغاز کرد و یک سال بعد به دانشگاه برلین رفت و مدت پنج سال از نامزدش جنی فون وستفالن دور ماند. در بُن و برلین حقوق تحصیل کرد اما علاقه‌اش در درجه‌ی نخست متوجه نویسندگی بود. شعر سرود، نمایشه‌نامه و بخش‌هایی از یک رمان فکاهی را به رشته‌ی تحریر درآورد و به‌دنبال امکاناتی برای چاپ آن‌ها بود. با این وجود مارکس در تابستان 1837 انگاشت‌هایش پیرامون ادبیات را زیر سؤال برد و دچار شک و تردید پیرامون آن‌ها شد و در پائیز همین سال دچار بحران روشنفکرانه و عاطفی شد.

بحران سرمایه‌داری جهانی در سال 2008 حقایق زمینی شکست افسانه «بازار خود تنظیم‌گر» و «عدم دخالت دولت در اقتصاد» را که در دهه‌های گذشته، همانند آیه‌های آسمانی برای » رشد و توسعه» توسط اقتصاد دانان پروژه‌های نئولیبرالی موئظه می‌شد را به روشنی نشان داد. در پی این بحران، دولتها برای جلوگیری از سقوط کامل غول‌های بانکی و موسسه‌های مالی و نیز شرکتهای صنعتی و خدماتی، باپمپاژ هزاران میلیارد دلار از منابع عمومی به یاری آنها شتافتند.